سندرم فیبرومیالژیا چیست؟

فیبرومیالژیا چیست؟ فیبرومیالژیا یک اختلال با درد گسترده اسکلتی عضلانی است که با خستگی، اختلالات خواب و حافظه و مشکلات خلقی همراه می شود. محققان بر این باورند که فیبرومیالژیا با تأثیر بر نحوه پردازش سیگنال های دردناک و غیر دردناک توسط مغز و نخاع، احساسات دردناک را تقویت می کند. علائم اغلب پس از یک رویداد شروع می شود. مانند ضربه فیزیکی، جراحی، عفونت یا استرس روانی قابل توجه. در موارد دیگر، علائم به تدریج در طول زمان و بدون هیچ رویداد محرکی جمع می شود. زنان بیشتر از مردان در معرض ابتلا به فیبرومیالژیا هستند. بسیاری از افرادی که فیبرومیالژیا دارند، سردرد تنشی، اختلالات مفصل گیجگاهی فکی (TMJ)، سندرم روده تحریک پذیر، اضطراب و افسردگی نیز دارند. در حالی که هیچ درمانی برای فیبرومیالژیا وجود ندارد، انواع داروها می توانند به کنترل علائم کمک کنند. ورزش، تمدد اعصاب و اقدامات کاهش استرس نیز ممکن است کمک کننده باشد. علائم فیبرومیالژیا علائم اولیه فیبرومیالژیا عبارتند از: درد گسترده درد همراه با فیبرومیالژیا اغلب به عنوان یک درد مبهم دائمی توصیف می شود که حداقل سه ماه طول کشیده است. برای اینکه درد به طور گسترده در نظر گرفته شود، باید در هر دو طرف بدن و بالا و پایین کمر شما ایجاد شود. خستگی افراد مبتلا به فیبرومیالژیا حتی اگر گزارش دهند که برای مدت طولانی می خوابند، اغلب خسته از خواب بیدار می شوند. خواب اغلب با درد مختل می شود و بسیاری از بیماران مبتلا به فیبرومیالژیا دارای اختلالات خواب دیگری مانند سندرم پاهای بی قرار و آپنه خواب هستند. مشکلات شناختی علامتی که معمولاً به آن “مه فیبرو” گفته می شود، توانایی تمرکز و توجه بر روی کارهای ذهنی را مختل می کند. فیبرومیالژیا اغلب همراه با شرایط دیگری نیز هست، مانند: سندرم روده تحریک‌پذیر سندرم خستگی مزمن میگرن و انواع دیگر سردردها سیستیت بینابینی یا سندرم مثانه دردناک اختلالات مفصل گیجگاهی فکی اضطراب افسردگی سندرم تاکی کاردی وضعیتی علت فیبرومیالژیا بسیاری از محققان معتقدند که تحریک عصبی مکرر باعث تغییر مغز و نخاع افراد مبتلا به فیبرومیالژیا می شود. این تغییر شامل افزایش غیرطبیعی سطوح برخی از مواد شیمیایی در مغز است که نشان دهنده درد هستند. علاوه بر این، به نظر می‌رسد گیرنده‌های درد مغز نوعی حافظه از درد ایجاد می‌کنند و حساس می‌شوند، به این معنی که می‌توانند بیش از حد به سیگنال‌های دردناک و غیر دردناک واکنش نشان دهند. احتمالاً عوامل زیادی وجود دارد که منجر به این تغییرات می شود، از جمله: ژنتیک: از آنجایی که فیبرومیالژیا در خانواده ها ایجاد می شود، ممکن است جهش های ژنتیکی خاصی وجود داشته باشد که شما را مستعد ابتلا به این اختلال کند. عفونت ها: به نظر می رسد برخی از بیماری ها باعث ایجاد یا تشدید فیبرومیالژیا می شوند. رویدادهای فیزیکی یا احساسی: فیبرومیالژیا گاهی اوقات می تواند توسط یک رویداد فیزیکی مانند تصادف رانندگی ایجاد شود. استرس روانی طولانی مدت نیز ممکن است باعث این بیماری شود. عوامل خطر عوامل خطر برای فیبرومیالژیا عبارتند از: جنسیت شما: فیبرومیالژیا در زنان بیشتر از مردان تشخیص داده می شود. سابقه خانوادگی: اگر والدین یا خواهر و برادری نیز به این بیماری مبتلا باشند، ممکن است احتمال ابتلا به فیبرومیالژیا بیشتر باشد. سایر اختلالات: اگر به استئوآرتریت، آرتریت روماتوئید یا لوپوس مبتلا هستید، ممکن است بیشتر به فیبرومیالژیا مبتلا شوید. عوارض فیبرومیالژیا درد، خستگی و کیفیت پایین خواب مرتبط با فیبرومیالژیا می‌تواند در عملکرد شما در خانه یا محل کار اختلال ایجاد کند. ناامیدی از برخورد با شرایطی که اغلب اشتباه درک می شود نیز می تواند منجر به افسردگی و اضطراب مرتبط با سلامتی شود. تشخیص در گذشته، پزشکان 18 نقطه خاص از بدن فرد را بررسی می‌کردند تا ببینند وقتی محکم فشار داده می‌شد، چه تعداد از آنها دردناک است. دستورالعمل های جدیدتر کالج روماتولوژی آمریکا نیازی به امتحان کردن نقاط خاص بدن ندارد. در عوض، عامل اصلی مورد نیاز برای تشخیص فیبرومیالژیا، درد گسترده در سراسر بدن شما برای حداقل سه ماه است. برای برآورده کردن معیارها، باید حداقل در چهار مورد از این پنج ناحیه درد داشته باشید: ناحیه فوقانی چپ یا راست (شانه، بازو یا فک)، ناحیه تحتانی چپ یا راست (باسن، باسن یا ساق پا) و ناحیه محوری (گردن، پشت، سینه یا شکم). تست ها پزشک شما ممکن است بخواهد سایر شرایطی که ممکن است علائم مشابه این بیماری داشته باشد را رد کند. آزمایش خون در این موارد به تشخیص دقیق تر کمک می کند. اگر این احتمال وجود دارد که از آپنه خواب رنج می برید، پزشک ممکن است یک مطالعه خواب شبانه را توصیه کند. درمان ها به طور کلی، درمان‌های فیبرومیالژیا شامل درمان دارویی و استراتژی‌های خودمراقبتی است. تاکید بر به حداقل رساندن علائم و بهبود سلامت عمومی است. هیچ درمانی برای همه علائم کار نمی کند، اما امتحان انواع استراتژی های درمانی می تواند اثر تجمعی داشته باشد. داروها داروها به کاهش درد فیبرومیالژیا و بهبود خواب کمک می کنند. انتخاب های رایج عبارتند از: مسکن ها: مسکن‌های بدون نسخه مانند استامینوفن، ایبوپروفن یا ناپروکسن سدیم ممکن است مفید باشند. داروهای اپیوئیدی (یا مورفین‌محور) توصیه نمی شود، زیرا می توانند منجر به عوارض جانبی و وابستگی قابل توجهی شوند و به مرور زمان درد را تشدید کنند. داروهای ضد افسردگی: دولوکستین و میلناسیپران ممکن است به کاهش درد و خستگی مرتبط با فیبرومیالژیا کمک کنند. پزشک شما ممکن است آمی تریپتیلین یا سیکلوبنزاپرین شل کننده عضلانی را برای کمک به بهبود خواب تجویز کند. داروهای ضد تشنج: داروهای طراحی شده برای درمان صرع اغلب در کاهش انواع خاصی از درد مفید هستند. گاباپنتین (نورونتین) گاهی اوقات برای کاهش علائم فیبرومیالژیا مفید است، در حالی که پره گابالین (لیریکا) اولین دارویی بود که توسط سازمان غذا و دارو برای درمان فیبرومیالژیا تایید شده بود. توانبخشی انواع درمان های مختلف می تواند به کاهش تأثیر فیبرومیالژیا بر بدن و زندگی شما کمک کند. مثالها عبارتند از: فیزیوتراپی: یک فیزیوتراپیست می تواند تمریناتی را به شما آموزش دهد که قدرت، انعطاف پذیری و استقامت شما را بهبود می بخشد. تمرینات مبتنی بر آب ممکن است به ویژه مفید باشد. کار درمانی: یک کاردرمانگر به شما کمک می کند تا تنظیماتی را در زمینه کاری خود یا نحوه انجام برخی وظایف انجام دهید که استرس کمتری بر بدن شما وارد کند. مشاوره: صحبت کردن با یک مشاور به تقویت باور شما نسبت به توانایی هایتان کمک می کند و راهبردهایی را برای مقابله با موقعیت های استرس زا به شما آموزش می دهد. شیوه زندگی و درمان های خانگی خودمراقبتی در مدیریت فیبرومیالژیا حیاتی است. مدیریت استرس: برنامه ای برای جلوگیری یا محدود کردن فشار بیش از حد و استرس عاطفی تهیه کنید. هر روز زمانی را برای استراحت به خود اختصاص دهید. اما سعی کنید روال خود را به طور کامل تغییر ندهید. افرادی که کار یا تمام فعالیت های خود را رها می کنند، نسبت به افرادی که فعال باقی می مانند، عملکرد بدتری دارند. تکنیک های مدیریت استرس مانند تمرینات تنفس عمیق یا مدیتیشن را امتحان کنید. بهداشت خواب: از آنجایی که خستگی یکی از اجزای اصلی فیبرومیالژیا است، داشتن خواب با کیفیت ضروری است. علاوه بر اختصاص زمان کافی برای خواب، عادات خواب خوب را تمرین کنید. مانند رفتن به رختخواب و بیدار شدن در ساعت معین هر روز و محدود کردن چرت زدن در طول روز. ورزش منظم: در ابتدا، ورزش ممکن است درد شما را افزایش دهد. اما انجام آن به طور منظم اغلب علائم را کاهش می دهد. ورزش های مناسب ممکن است شامل پیاده روی، شنا، دوچرخه سواری و ایروبیک در آب باشد. یک فیزیوتراپیست می تواند به شما در ایجاد یک برنامه ورزشی در خانه کمک کند. حرکات کششی، وضعیت بدنی خوب و تمرینات تمدد اعصاب نیز مفید هستند. حفظ آرامش: فعالیت خود را در سطح یکنواخت نگه دارید. اگر در روزهای خوب خود، بیش از حد کار کنید، ممکن است روزهای بد بیشتری داشته باشید. اعتدال به این معنی است که در روزهای خوب خود زیاده روی نکنید، اما به همین ترتیب به معنای محدود شدن یا کم کاری در روزهایی است که علائم تشدید می شوند. زندگی سالم: غذاهای سالم بخورید. ازتنباکو و سیگار استفاده نکنید. مصرف کافئین خود را محدود کنید. هر روز کاری را انجام دهید که برایتان لذت بخش است.